پگاه پاییزی

در آن پگاهی پاییزی
کنار دریا
در بستر ساحل
آتش هوس شراره می‌کرد
آن‌دم، به تماشای موج خروشان نشستم
و بوسه از لب دریا گرفتم
آتش سوزنده بر جانم زد
در عمق نگاهش راز عشق را دیدیم
و نرم نرمک، با سرانگشتانم
نقش تن برهنه‌ی دریا را
روی ماسه‌های خشکیده‌ی ساحل کشیدم

(سه شنبه، ۱٨ سپتامبر ۲٠۱۴ - ٢٧ شهریور ۱۳۹۳، درسدن)

از دل‌نوشته‌های مهديزاده کابلی

گُل ِ شقایق

از آن هنگام، که به زور قبضه‌ی شمشیر تازی،
خانه‌ی من، به تاريكی توحش افتاده
و جهالت فضای آن را پُر کرده است.
چنین است، که هر بامداد،
از پنجره‌ی خانه، مرگ ستاره را نظاره می‌کنم.
و اینک، حیاط خانه‌ی من پُر از گل ِ شقایق است.

(سه شنبه، ۱٦ سپتامبر ۲٠۱۴ - ٢۵ شهریور ۱۳۹۳، درسدن)

از دل‌نوشته‌های مهديزاده کابلی