گُل ِ شقایق

از آن هنگام، که به زور قبضه‌ی شمشیر تازی،
خانه‌ی من، به تاريكی توحش افتاده
و جهالت فضای آن را پُر کرده است.
چنین است، که هر بامداد،
از پنجره‌ی خانه، مرگ ستاره را نظاره می‌کنم.
و اینک، حیاط خانه‌ی من پُر از گل ِ شقایق است.

(سه شنبه، ۱٦ سپتامبر ۲٠۱۴ - ٢۵ شهریور ۱۳۹۳، درسدن)

از دل‌نوشته‌های مهديزاده کابلی