این شعر مختصر، به استقبال از سرودۀ بسیار زیبای خورچین غم با فرنام "عصر نفرین سپید"، سرده شده است.
این نخستین سروده‌ی من هست. در سفری که با گروهی از دوستان جامعۀ مدنی افغانستان به آلمان داشتیم، آقای پرتو نادری هم با ما بود. زمانی نظر او را دربارۀ این قطعه پرسیدم، گفت: "بوی لجن سکس می‌دهد"! از چنین داوری او حیران شدم و گفتم من شاعر نیستم، اما دوست دارم که نیکو سخن گویم.
چه دردآور است که سرانجام، فرزندان دلبندم را میراثی نرسد، جز آشیان ویران و یک شعر پريشان.
این شعر را به پیروی از شعر "نگاه کن آفتاب می‌شود"، شادروان فروغ فرخزاد سرودم. دوست نهایت عزیزم، دانشور ارجمند آقای نصیر مهرین، پیشنهاد کرد که مناسب است این سروده را "فریاد درد" نامید.
آقای نور سنگر، شاعر توانای کشورم برای تشویقم کوچک‌نوازی کرد و پای این سروده نوشت: "شعر نهایت زیبا و ماندگار است که می‌شود آن را طلایه‌دار ادبیات متهعد نامید، با دریغ و حسرت و عسرت که نمی‌توانم این سروده زیبا را بگوش فرد، فرد هموطنان برسانم و نوید دهم که ما هم "نیمایوشیچ" خودمان را داریم ..."
سر شب بود، من زندگی‌نامۀ خانم "مهرانگیز ساحل" را می‌نوشتم و سیاوش قمیشی آهنگ زیبای "من فقط عاشق اینم" را در تلویزیون می‌خواند. اندکی بعد، کار نوشتنم تمام شد و زندگی‌نامه را در صفحه‌ی فیس بوکم لینک کردم (پیوند زدم). دوستی در کامنتی نوشت: "تشکر از مهدیزاده صاحب که شاعر و نویسنده چون مهرانګیز را معرفی نمودید من به مطالب‌شان زیاد علاقه داشتم و فعلا احترامم به ایشان ۱۰۰ برابر شده امیدوارم از ایشان مطالب بیشتری داشته باشیم". بی‌اختیار قلمم روی کاغذ نگاشت:
