تدبیر خدایی

سحرگاهان دمی با خود نشستم
در پایان یک شب رویایی
من بودم رویا بود و تنهایی
میان رسم و آیین رسوایی
من بودم و جوانی بود و آن‌همه سرمستی
افسوس، یک باره رفت همه شور و شادابی
من ماندم و ابر تیره و هوای طوفانی
کجا شد، شراب و مهتاب و موج دریایی
من ماندم و شب و روزم گدایی
این چه رسمی‌ست، چه آیینی‌ست، تدبیر خدایی

(اول دیماه ۱٣۸۹ خورشيدی، درسدن)

آقای نور سنگر، شاعر توانای کشورم برای تشویقم کوچک‌نوازی کرد و پای این سروده نوشت: "شعر نهایت زیبا و ماندگار است که می‌شود آن را طلایه‌دار ادبیات متهعد نامید، با دریغ و حسرت و عسرت که نمی‌توانم این سروده زیبا را بگوش فرد، فرد هموطنان برسانم و نوید دهم که ما هم "نیمایوشیچ" خودمان را داریم ..."

از دل‌نوشته‌های مهديزاده کابلی